کد مطلب:31672 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:15

گنجینه پرسمان » اعتقادات

با آن كه فردي مذهبي هستم و به دستورهاي ديني عمل ميكنم، ليكن احساس ميكنم كه خداوند به من عنايتي ندارد، زيرا از او خواستهام كه مرا در ترك يك گناه، يا توفيق انجام يك طاعت ياري كند، ولي اثري ديدن نشده، پس لطف خدا كجاست؟

عمل كردن به دستورهاي خدا، وظيفة بندگي است. انسان در برابر انجام وظيفه و تكليف، نميتواند هيچ گونه منّتي بر خداي تعالي داشته باشد، بلكه خدا بر ما منت گذاشته كه براي تأمين سعادت و كمال ما تكاليفي صادر فرموده است، خدا آفريدگار ماست و هيچ نيازي به عبادت ما ندارد، قرآن در اين باره ميفرمايد: يَـََّأَيُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَآءُ إِلَي اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ ;(فاطر،15) اي مردم! همة شما فقير و محتاج خدا هستيد، تنها خداست كه بي نياز و غني بالذات و ستودة صفاتست.

انجام دستورهاي الهي، تأمين كننده سعادت و خوش بختي خودِ ما است; نماز و روزه و ديگر واجبها و مستحبها،، نردبان ترقي و تكامل انسان هستند.

نوشتهايد خدا در ترك گناه مرا ياري نميكند; خداوند به شما عقل داده و بر اثر همين عقل و راهنمايي مربيان الهي، گناه را تشخيص ميدهيد و به زشتي آن علم پيدا ميكنيد; براي ترك گناه، اراده، جدي از طرف خودتان لازم است. خداوند هرگز فردي را به انجامكار نيك و يا ترك كار بد، مجبور نمي كند، اين خود شخص است كه بايد با اختيار و آزادي به اختيار و آزادي به كار نيك بپردازد و از كار بد دوري ورزد. قرآن در اين باره ميفرمايد: إِنَّا هَدَيْنَـَهُ السَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرًا وَ إِمَّا كَفُورًا ;(انسان،3) ما راه را به او ]انسان[ نشان داديم، خواه شاكر باشد ]و پذيرا گردد[ يا ناسپاس.

البته بايد از خدا درخواست كرد كه ما را به صراط مستقيم هدايت فرموده، توفيق طاعت و بندگي به ما عطا فرمايد و ما را از شرّ وسوسههاي شيطان و نفس اماره، حفظ نمايد، ليكن تنها با دعا، ياري الهي شامل حال انسان نميشود، بلكه به دنبال دعا بايد در راه رسيدن به هدف تلاش كرد: وَ الَّذِينَ جَـَهَدُواْ فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ ; (عنكبوت،69) و آنها كه در راه ما]با خلوص نيت[ جهاد كنند، قطعاً به راههاي خود، هدايتشان خواهيم كرد و خداوند با نيكوكاران است.

براي توفيق در ترك گناه، به چند نكته بايد توجه كرد:

الف ـ اراده جدّي: انسان موجودي آزاد و صاحب اراده است. آدمي با يك اراده جدّي ميتواند هر نوع عملي، گرچه سالها به آن عادت كرده باشد را ترك كند.

ب ـ ياد خدا: اگر انسان هنگام انجام گناه خدا را ياد كند و بداند خدا او را ميبيند و عمل او را مشاهده ميفرمايد، تأثير فراواني در ترك گناه دارد; متأسفانه خدا در آن حال فراموش ميشود، قرآن مجيد، در آيات فراواني، انسان را به اين حقيقت توجه داده است: أَلَمْ يَعْلَم بِأَنَّ اللَّهَ يَرَيَ ;(علق،14) آيا انسان نميداند كه خدا او را ميبيند.

ج ـ توجه به عاقبت گناه: ترديدي نيست كه گناه پيامدهاي بدي دارد; عاقبت گناه، ذلّت و خواري است; گناه هم كيفر دنيوي دارد و هم اخروي; بنابراين، انسان عاقل نبايد براي لذّت زود گذر، سعادت ابدي خود را از دست بدهد.